دست از شمردن دقایق تشویق ایستاده حضار در جشنواره ها بردارید - وبلاگ بازسازی ساختمان

به گزارش وبلاگ بازسازی ساختمان، برگزیدگان جشنواره فیلم ونیز اعلام شدند و این جشنواره به انتها رسید. اما فصل جشنواره های سینمایی تازه آغاز شده است و باید منتظر رویدادها، جنجال ها و حواشی آن ها نیز باشیم؛ که از راه برسند و شبکه های اجتماعی و بخشی از زندگی روزمره ما را به خود اختصاص دهند. مثلاً در همین جشنواره ونیز جز اخبار مربوط به فیلم ها و حضور و پوشش سلبریتی ها بر فرش قرمز، در بخش داخلی جشنواره، در ادامه موجی که پیش از این در کن و جشنواره های دیگر دیده بودیم، مدت زمان تشویق ایستاده حضار باز هم تبدیل به مسئله مهمی در اخبار و فضای مجازی شد. اریک کوهن از ایندی وایز با نگاهی نقادانه به این موضوع پرداخته است.

این شما و این هم واکنش برندن فریزر (همان بازیگر مهجور فیلم مومیایی که گویا بعد از سال ها توانسته در سینما حضور قابل توجهی داشته باشد) با چشمانی اشک آلود به تشویق شش دقیقه ای دیدنچیان پس از اکران فیلم نهنگ (The Whale) که پس از تشویق کمی بیش از شش دقیقه فیلم تار (TÁR) برای خوشامد گویی به کیت بلانشت، پوزه اش به خاک خورد! اما صبر کنید؛ عاشقانه آدم خواری با بازی تیموتی شالامی به نام بونز اند آل (Bones & All) با هیاهوی خیره کننده و تشویقی ده دقیقه ای به مقام اول رسید و … حالا فیلم بنشی های اینیشرین (The Banshees of Inisherin) دوازده دقیقه تشویق می گردد! عجب رقابت تنگاتنگی در گرفته است! در همین حال، به نظر می رسد که فیلم نگران نباش عزیزم (Dont Worry Darling) با چهار دقیقه تشویق سرسری از رقابت عقب افتاده است. اما صبر کنید! انتهاش دیوانه ات می کند. در حالی که بازیگران تلاش می کنند به هر قیمتی در آخرین لحظات به یادماندنی این نمایش، پتانسیل وایرال شدن را در فضای مجازی بقاپند و … بگذارید ببینم آیا هری استایلز تف کرد؟ بگذار ویدیو را دوباره نگاه کنم.

هر جزئی از فرهنگ جامعه را می توان به تکه فیلم های کوتاهی تقلیل داد؛ حالا نوبت به تشویق ایستاده رسیده است. تشویق ایستاده، نوعی قدردانی رسمی که به روم باستان برمی گردد، این روزها اخبار جشنواره های بزرگ سینمایی را پر کرده است و با دقت زمانی دربی ها محاسبه می گردد!

دیگر کافی است. این قدر مدت زمان تشویق های ایستاده در جشنواره های سینمایی را محاسبه نکنید. طول مدت تشویق کردن معیاری معنادار مثل تعداد بلیت های فروش رفته در گیشه یا دقیقه های پخش شده در استریمرها نیست. این عمل گاهی جنبه مهمان نوازی دارد، گاهی هم برای فیلم موفقی است که به تازگی در صفحه نمایش بزرگ سالن های سینما اکران شده است، و گاهی حتی از سر ناگزیری است. تشویق می تواند به معنای همه چیز یا اصلاً هیچ چیز باشد.

چند روز پیش از اینکه فیلم های جشنواره ونیز به کوه های راکی راه پیدا کنند، در جشنواره فیلم تلیوراید شرکت کردم. یکی از فیلم های تحسین شده در جشنواره، فیلم تار (TÁR) بود. فیلمی که با استقبال گسترده ای روبه رو شد، هر چند در آخر شاهد برخاستن دیدنگران کلرادو و تشویق ایستاده آن ها نبودیم. آیا این حرکت تشریفاتی منحصر به فضای عصاقورت داده فستیوال های اروپایی است؟

تشویق های ایستاده اغلب پس از نمایش در سالن های بزرگی که میزبان نمایش های رسمی و مجلل با مخاطبانی که ترکیبی از افراد مرتبط با صنعت سینما و مطبوعات هستند، انجام می گردد. هنگامی که چراغ ها روشن می شوند، تشویق اولیه ممکن است فقط نشان دهنده این باشد که دیدنگران آن قدر از فیلم راضی بودند که تا آخر آن بمانند. اما از آنجا به بعد تشویق آن ها بسته به اینکه سوژه های این هیاهو چطور از فرصت نهایت استفاده را ببرند، برای دقایقی ادامه خواهد داشت.

در بحبوحه تشویق ایستاده برای فیلم الویس (Elvis) در جشنواره فیلم کن امسال، دوربین تصاویر زنده بازیگران فیلم را روی پرده انداخت. تام هنکس با لبخندی کج بر لب به جمعیت نگاه می کرد و به تدریج انگشت شست خود را به سمت ستاره فیلم، آستین باتلر، برد. تشویق دیدنچیان با این اشاره بیشتر شد. هنکس کل سالن را مثل یک حرفه ای در دست گرفته بود و باید بگویم که عجب فضایی بود. چند صندلی آن طرف تر، دیوید زاسلاو، مدیر نو برادران وارنر دیسکاوری، که به تازگی منصوب شده بود، این نمایش را با هیبت دیدن می کرد و چند هفته بعد در توییتی درباره فیلم به سهامداران پز داد.

تشویق ایستاده می تواند تجربه ای شگفت انگیز در یک لحظه باشد. واکنشی فوری و درونی به احساس شعفی غیر قابل بیان که از یک تجربه زیبای هنری برآمده است. از سویی می تواند یک چیز کاملاً مزخرف هم باشد. برای جشنواره ها، این حرکت تنها ماهیت نمایشی دارد.

وقتی در ایمیلی از تیری فرمو، دبیر هنری جشنواره فیلم کن، درباره موج نو تشویق های ایستاده در خارج از ونیز پرسیدم، پاسخ داد: من آن را بخشی از شغل خودم می دانم. من به نمایش فیلم روی پرده، مدت زمانی که سالن را در تاریکی نگه می دارم، اینکه تیتراژ انتهای فیلم ها را نشان بدهم یا نه، بهترین لحظه برای روشن کردن چراغ ها و غیره توجه می کنم. هر اکران فیلم مانند یک جشن است و مشارکت مخاطبان آن جشن را بسیار بهتر می کند. خود مردم می خواهند مشارکت داشته باشند!

فریمو اضافه نمود: اگر به نظر می رسد که سطح مشارکت دیدنچیان اخیراً شتاب گرفته، ممکن است به خاطر اتفاقات چند سال گذشته باشد. از زمان کووید، دیگر رفتن به سینما برای دیدن یک فیلم خوب در حضور هنرمندان آن یک نعمت محسوب می گردد. شاید این دلیل توجه سخاوتمندانه اخیر مخاطبان باشد.

دلیل منطقی تری هم برای این حجم از گزارش درباره تشویق های ایستاده در جشنواره وجود دارد. این گزارش ها نشان می دهند که چگونه رسانه ها و جشنواره های فیلم اروپایی هر کدام به نوعی در حال تکامل هستند تا بتوانند سطح تقاضای گردش خبری در قرن بیست ویکم را برآورده کنند. برای سال ها، کن، ونیز و برلین هر روز را با اکران های گسترده مطبوعاتی پیش از برنامه های بعدازظهر شروع می کردند. این به روزنامه نگاران اجازه می داد که کارهای مربوط به فیلم بزرگ آن روز را انجام بدهند تا برای نوشتن گزارش های خبری خود وقت داشته باشند. در روزگاران قدیم روزنامه نگاری چاپی، نقد فیلم ها ساعت ها بعد منتشر می شد و به تدریج به گوش مردم می رسید.

طبق معمول، اینترنت همه چیز را تغییر داد. چنین شد که بلافاصله پس از اکران صبحگاهی، منتقدان نظرات خود را، تنها با گذشت دقایقی از انتها اکران فیلم، به سرعت سرهم بندی کرده و به صورت آنلاین منتشر می کردند. هیولای رسانه های اجتماعی هم این روند را ساده تر کردند. چند توییت طعنه آمیز می توانست حتی قبل از پخش تیتراژ انتهای فیلم، آن را نابود کند. یا توییت های جمع بندی درباره فیلم که به سرعت پست می شدند می توانستند وزن رسانه ای بیشتری نسبت به نقدهای مهم تری که مدتی بعد منتشر می شوند داشته باشند. تنها پس از چند ساعت انگار که یک عمر گذشته باشد؛ به طوری که با شروع مراسم فرش قرمز، خبر خود فیلم دیگر کهنه شده بود.

فیلم جست وجو (The Search)، به کارگردانی میشل آزاناویسوس محصول 2014 که به عنوان ادامه ای برای فیلم هنرمند (The Artist) ساخته شد، مدت ها پیش از آن که برای اولین بار اکران گردد تخریب شد. آزاناویسوس بعدها تجربه خود در فرش قرمز را با رفتن به یک جوخه آتش مقایسه کرد. او اوایل امسال به من گفت: احساس می کنم با فیلم هنرمند در کن به دنیا آمدم، اما با جست وجو در کن مردم.

چنین مشکلاتی باعث شد صنعت سینما نسبت به اکران فیلم در جشنواره های پر زرق و برق خود محتاط گردد و جشنواره ها هم با راه حلی عملی به این مسئله پاسخ دادند. برلین و کن یک سری محدودیت اعمال کردند. هیچ نقد یا واکنشی نباید تا پس از نمایش های اصلی با حضور عوامل فیلم در رسانه های اجتماعی منتشر گردد. در ونیز، این محدودیت زمانی تا شروع فیلم پابرجاست. در نتیجه این محدودیت ها حالا گردش خبری درباره یک فیلم بیشتر بر واکنش های فراوان دسته جمعی متمرکز است تا واکنش های فردی مجزا.

برای درک حال و هوای جشنواره باید کامل در آن غوطه ور شد. سال 1955، منتقد فرانسوی، آندره بازن، جشنواره های فیلم را به تجربه ای مذهبی تشبیه کرد. سینما به عنوان معبدی که دیدنگران را در شور و شوق آیینی با هم متحد می کرد. او نوشت: مشارکت تمام عیار در جشنواره مثل پذیرفته شدن موقت در یک زندگی آیینی است. با گذشت نزدیک به هفتاد سال، هنوز هم همین طور است. جشنواره ها هم، همانند یک مذهب، سیستم های سفت و سختی هستند که بر اساس باورهایی طراحی شده اند که ممکن است حقیقت داشته باشد یا نداشته باشد. در زمانه آسیب پذیری شدید کسب و کارها و همین طور سینما، گزارش های مختلف از واکنش های هیجان زده مردم دلیل محکمی است برای اطمینان از اینکه رفتن به سینما همچنان تجربه ای ارزشمند است.

با این حال، این تشویق ها همانند امواج صوتی ای که ایجاد می کنند زودگذرند. آن ها را نباید چیزی بیش از تشویق ایستاده در یک جشنواره فیلم دید. برای اینکه این تشویق ها بتوانند در آینده اطلاعاتی درباره یک فیلم به خصوص منتقل کنند، به یک آزمون تورنسل نیاز داریم که بتواند مدت زمان تشویق را با توجه به قدردانی کلی از کارگردان، ستاره ها، تمایل دیدنگران برای دیده شدن در حال قدردانی از یک فیلم مهم و در نهایت، مشخص اینکه اصلاً این فیلم خوب هست یا نه، مشخص کند.

در حال حاضر، این گزارش های دقیقه به دقیقه از دیدنچیان، آن قدر غیرقابل اعتمادند که هدف اصلی جشنواره را زیر پا می گذارند. آن ها این تصور را که این فستیوال تنها یک رویداد است که هیچ تأثیر واقعی بر دورنمای آینده فیلم ها ندارد، تقویت می کنند. مدت زمان تشویق یک تاکتیک تبلیغاتی غیر قابل کنترل است، اما دیدنگران کاری را که می خواهند انجام می دهند و من کسی را به خاطر ایستادن و تشویق کردن یک فیلم سرزنش نمی کنم، حتی اگر آن فیلم واقعاً لیاقت آن را نداشته باشد. با تبدیل تصاویر متحرک به صفحه های نمایش کوچک، و تجربه استفاده از آن ها در فضاهای خصوصی تر از همیشه، باعث می گردد احساس کنم که صرف حضور داشتن در آنجا می تواند همانند معجزه ای کوچک باشد.

منبع: indiewire